Karin Hanssen (4)

Nieuwe opvattingen van een in zijn tijd eindeloos gekopieerd doek. Ze schreef er een essay bij waarin ook de blik op de rug voorkomt.
Schilderijen op de rug gezien zijn - anders dan foto's - zeldzaam. Magritte zag het raadsel.
Karin Hanssen ook.
De toeschouwer kijkt in de zelfde houding als die waarin het meisje is geschilderd. Gaat zich identificeren met een personage dat anoniem blijft.
Je weet niet wie zij is, je blijft raden.
En daardoor weet je ook even niet meer wie je zelf bent.
Zo je dat ooit al weet.
Dat verklaart denk ik het succes van het schilderij: wie er naar kijkt bestaat even niet.