Philip Akkerman (1)

Nu zag ik Akkermans werk - uit de collecties van verschillende verzamelaars - in Rotterdam, in de Kunsthal en raakte verdiept in het verschijnsel 'spiegelgezicht'. Akkerman werkt zonder spiegel. Hij heeft een verinnerlijkt spiegelbeeld zou je kunnen zeggen.
Ik kan dat wel volgen, denk ik. 
Pasgeleden was ik in nogal de war na het zien van een uurlange video. Ik was steeds in beeld, en kon het verschil tussen de meneer die daar zat te betogen en het zelf dat ik tijdens de opname had ervaren niet bevatten, het verschil tussen de levendig betogende man en en de zware, slome uitlegger die ik inwendig had meegemaakt.
Met spiegels - of een eigen fotocamera - heb ik weer een andere ervaring. Daar zie ik wat Akkerman ook schildert: één oog kijkt me argwanend aan, of ik de duivel zelf ben. Mijn innerlijk zelfbeeld ligt kennelijk net zo vast als dat van hem. 
Akkerman heeft z'n oeuvre gebouwd op dat ene wantrouwende oog. Hem een klein beetje kennende denk ik: laat je niet filmen, de gevolgen zijn niet te overzien..