Een rekening kloppend zien te krijgen, daar lijkt het op. Door psychische pijn op te heffen met fysieke pijn. En wat je ziet op de foto's is de diepe zucht als 'alles weer klopt'.
Op brancardfoto's zie je de kick, een Japanse berusting, bevrijd van de druk.
Kosuke: 'Huiselijk geweld en verkrachting komen in Japan veel voor. De gesloten Japanse shamei-cultuur voorkomt dat ze aan het licht komen. De slachtoffers zwijgen. Maar de emotionele wonden nemen het zelfrespect weg. Normaal leven kan niet meer door depressies en aanvallen van manisch gedrag.
Zelfverwonding brengt opluchting en vermindert de stress.
Wordt ook gezien als een straf voor het 'waardeloos zijn'. En zo bevestigt dit gedrag je eigen waardeloosheid.'
Gedrag dat je bestaan ontkent wordt juist de bevestiging ervan. Het 'zie je wel'.
Een mens is een wonder van aanpassing. Ziekten, handicaps, wat er al niet overwonnen kan worden. Maar dat kan alleen wanneer het zelfrespect behouden blijft. Wanneer dat je ontnomen is sta je machteloos.
En dan zo'n fotograaf. Andermans pijn kun je niet voelen. Wat ziet de camera? Het probleem is de esthetiek van het leed. Wie een zieke fotografeert maak 't al vlug te mooi.
Maar hoe dan?
Morgen na tienen in de Avonden meer.