Emiel van Moerkerken (2)
donderdag 05 mei 2011 - 22:57
De enige echte surrealist die ik heb leren kennen was de dichter Louis Lehmann. Zijn surrealisme was de levenshouding van iemand die de wereld niet anders kan zien dan als onbegrijpelijk.
De medemens, de wereld komen hem onoverkoombaar vreemd voor... Niets mooier dan Louis vol verbazing te horen verzuchten 'Hé?!'
En zo anders dan zijn vriend Emiel van Moerkerken die in 1992 verklaarde: 'Mijn surrealisme heeft te maken met het verzet tegen mijn vader en met weerzin tegen de burgers in Haarlem.'
Hij had als enige Nederlander al in de jaren '30 contact met enkele Parijse surrealisten en dat zie je.
De ontdekking van de rommelmarkt met z'n onverwachte vormcombinaties als een bron van kunst. Wat leidde tot sculpturen van ongerijmde voorwerpen gemaakt samen met de dichter Chris van Geel, zoals een serie met diens kop naast een vogelkooi en een poppenhoofd.
Voor mij schokkend - verklaring te vinden in de catalogus - is 'Café aux petits garcons' (1936). Een kop koffie met inplaats van koekjes poppen van kleine jongetjes op het schoteltje.
Het blijkt te berusten op ware verhalen van Jef Last en André Gide over hoe je in Marokko in de jaren '30 bij de koffie een jongetje kon krijgen. Sterker nog, in het Fotomuseum staat een vitrine met de oorspronkelijke jongenspopjes en de koffiekop. Hoe surrealisme ernst werd..
Morgen na 22.00 in de Avonden meer.
Links:
RSS