Vanmorgen was ik in het Amsterdamse FOAM. En heel de avond zoek ik woorden bij de foto's van Anne Schwalbe.
Hoe weinig verlangt het oog?
Er bestaat zoiets als het tot stilstand komen van de blik. Maar dat doet ie alleen bij het staren naar heel onbepaalde taferelen. Zoals een bosrand, een spar met net iets meer takken links dan rechts. De zijkant van een mesthoop.
Niets dat zich opdringt en de rest wegduwt.
Ik denk, het oog moet eerst kunnen overzien of er niet toch 'iets is'. Pas dan komt toestand waarin het immer waakzame zich neerlegt.
En rust vindt bij vreemd vertrouwde nietsbeelden als het touw in het water.
Vrijdag in de Avonden meer.