De dood

Opgegroeid met dit gezicht, dat ik in reuzenformaat geschilderd zag worden in het hoge atelier achter de bioscoop Metropole Tuschinksky in Den Haag waar ik vaak ging kijken.
Cleopatra. Maar bij god, ze zei me niks.
Zo min als ik later iets kon beginnen met de alcoholiste met kinderwens in 'Who is afraid of Virginia Woolf', die zich mocht uitleven tegen haar echtgenoot.
Ze was niet tragisch. Fataal gebrek voor een filmster. In eerdere films ook niet. Bleef over een bitch.

De dood, een dag eerder,  van de Limburgse radioman Jacques Heetman (90) raakte me daarentegen diep. terwijl ook die niet tragisch was.
Heetman bestond uit twee zinnen, die voor altijd in de hoofden van een generatie bleven. Je wachtte er de hele zondag
op, maar dan kwamen ze toch, de uitslagen van het amateurvoetbal uit het Zuiden.
‘Over naar Jacques Heetman in Maastricht.'
En dan hoorde je die sonore zachte G:
'En hier is dan Maastricht....
en de uitslagen waren...'
Had je geluk dan was daarbij: 'Heksenberg-Waubachse Boys 0-0’