Weer kijk ik naar CNN, de BBC. In de Nederlandse berichtgeving over Japan - net als in die over Libië en nu weer Jemen keert één ding tot gekwordens terug, namelijk 'of er nog Nederlanders in het gebied zijn'. En hoe ze veilig thuis te krijgen.
Pijnlijk. Terwijl duizenden mensen sterven en nog veel meer groot gevaar lopen is dát wat ons interesseert.
In Japan zijn er nog twee landgenoten niet getraceerd, 48 inmiddels wel. Moeten we niet een helikopter sturen om die twee 'loved ones' - vreselijke uitdrukking - te halen?
Weer denk ik aan de klassieke tekst, in de jaren '70 voor de vpro-microfoon uitgesproken door een Haags echtpaar uit de Schilderswijk: 'het buitenland is toch niet meer te redden'.
En wat dacht u waar het NOS-journaal net me eindigde? Met een negatief reisadvies voor Japan.
En intussen ben ik diep onder de indruk van de rust die de Japanners bewaren. En van het - voor ons merkwaardige - ontbreken van het vertoon van emoties.
Ze zijn er, dat zie je, maar incasseren, een verlies dragen in stilte, dat leer je daar jong.