Zielen

Waarbij hij beleefd openliet dat het voor andere doelen misschien z'n nut kon hebben. Ik zag de film Silent souls: Noord-Rusland, nabij de Finse grens. Waar nog stamrituelen resten die in ere worden gehouden: zwijgend en geheel volgens de absurde regels. In een naamloos moderne winteromgeving van bruggen, kanalen en berken.
Waar gaat het om?
Ze noemen het liefde.
Twee moderne mannen verslepen het naakte lijk van een robuuste vrouw, de echtgenote van de één, die ook de minnares van de ander geweest blijkt te zijn geweest.
En van wie we verder niets te weten komen, behalve dat de twee zeer tevreden waren over het gebruik van 'haar drie openingen'. Wie ze was, wat ze er zelf van dacht? We zullen het niet weten.
Ze reizen naar de rivier. Leggen een brandstapel aan volgens stamvoorschrift, overgieten de dode vrouw met wodka en andere drank en verbranden haar, waarna de rivier haar resten meeneemt.
Zielen? Rituelen? Wodka! 
Een - ook door z'n 'poëtische'  pretentie - tamelijk weerzinwekkende film.