Je bent alleen, er is geen mens of dier te zien, zelfs geen karakteristiek rotsblok, alleen - in de verte - wat krijtriffen en de zeespiegel. Je besef van tijd raakt zoek. Dat komt ook omdat de wolken wel bewegen maar positie van de zon al die tijd niet verandert.
Opeens regent het pijpestelen in dit digitaal geboetseerde landschap. Dat brengt je met een schok terug naar, ja wat? Een vorm van werkelijkheid, niet meer. Net als het verre ruisen van de zee.
Omdat er geen bomen of mensen te zien zijn raakt ook je gevoel voor afmetingen zoek. Tijdloosheid ontstaat, zegt Marcel, in een leeg landschap waarin de geest kan dwalen.
Op intuïtie zoekt hij het grensgebied tussen bestaan en niet-bestaan.
Bij de film hoort een klassieke Belgische - blauwwitte - wandelkaart met hoogtelijnen, die niet hoger reiken dan 300 meter, de grens in dit virtuele landschap van precies 10 bij 10 kilometer. Net echt, net niet, Morgenavond verder.