De oude Egyptenaren maakten me gisteren toch in de war. Achteraf probeerde ik me in te denken hoe hun dodencultus in het dagelijks leven doorwerkte.
Hoe kun je alle rituelen, van het balsemen en het mummificeren zo nauwkeurig doen, zelfs de dode kleden en voorzien van alle benodigdheden bijzetten. En dat vele eeuwen lang. Terwijl toch nooit enig bewijs van een voortleven na de dood werd aangetroffen.
De meeste mensen kunnen eenvoudig niet geloven in de dood. Wie leeft en voor je neus staat is zo aanwezig dat zijn of haar zomaar verdwijnen, wel erg onaannemelijk wordt.
Het verhaal - het hiernamaals, de onsterfelijkheid - wint.
Het is alles literatuur.
En dan nog kan ik dit niet schrijven zonder blikken van verstandhouding naar mijn eigen doden. Nee, jullie niet hoor. Die anderen, die verdwijnen. Niet jullie. Jullie blijven. Altijd.