Hoe ga je om met de gestorvenen? Ik heb het altijd verkeerd gedaan. Ze zullen – zeker in de eerste tijd na hun dood – kwaad op me geweest zijn omdat ik ze veronachtzaamde.
Een film waar ik om die zelfde reden niet heen ging heet Uncle Boonmee, gemaakt door de onuitsprekelijke Thaise regisseur Apichatpong Weerasethakul die zich (daarom) Joe noemt.
Wanneer je spoedig zult sterven komen de geesten. Ze zitten bij je aan tafel. De zieke Oom Boonmee vraagt zijn al 19 jaar dode vrouw waar hij haar straks moet zoeken.
'Niet in de hemel,' zegt ze 'daar is eigenlijk niks.'
'Maar waar dan?'
Haar antwoord is schokkend.
Toen ik het hoorde wist ik ook meteen 'ja, zo is het natuurlijk'.
Het luidt 'bij de levenden'. Dat wil zeggen, de levenden die ze gekend hebben.
Zo krijgt je leven een onvermoede zin. Je treedt op voor de doden. Gelukkig leert de film dat ze je aandachtig en zonder verwijten gadeslaan. Het zal wennen zijn aan hun gezelschap. Maar, bij vlagen kwam ik ze eigenlijk al tegen. En door Uncle Boonmee weet ik dat deze oplossing beter bij me past dan de onze.