Copacabana

De hippiemoeder is niet uitgenodigd op het huwelijk. De schoonfamilie mag niet weten van haar geëxalteerde gedrag, haar overdreven make-up en haar veels te korte rokjes.
En nu ik.
Wat mankeert mij? Ik volg de moeder, mis geen stap, geen gebaar, geen zin. Ze zoekt weer eens werk, en o wonder, ze vindt het, in de makelaardij, in Oostende, deze twaalf ambachten dertien ongelukken-vrouw.
Ik krijg het benauwd, verdubbel mijn waakzaamheid.
Hoe zal ze het nu weer verprutsen? Steeds prevel ik 'doe nou niet' of 'pas toch op', want ik ken het verfoeilijke dogma van de slechte afloop in de literatuur, en dit is een serieuze film, dus ze moet ten onder gaan. Ze vraagt er ook voortdurend om.
Maar dan staat God in regisseur Marc Fitoussi op. Hij vindt het welletjes geweest met de letterkunde en houdt z'n hand boven het hoofd van deze - toch soms knap irritante - hippievrouw.  Nog één keer denk ik 'in s hemelsnaam niet doen'. Maar waarachtig, ze doet het niet. En blijft gespaard.
Of beter, ik blijf gespaard.