Een jaar of tien geleden raakte het woord 'maakbaarheid' opeens in diskrediet. Er was een geest ontsnapt uit de fles met het etiket 'privatisering, tucht van de markt' erop.
En dat in het zo gemaakte Nederland. Met de stadsplanning en ruimtelijke ordening van generaties ingenieurs en wethouders. Van Wibaut, Lely en Berlage. En van Rijkswaterstaat, de staat in de staat.
Wat er van kwam heet nu 'verrommeling'.
In het boek 'Megacities' wordt de identiteitscrisis beschreven van een land dat enerzijds multinationals herbergt, de Rotterdamse haven en Schiphol en dat anderzijds in z'n xenofobe schulp kruipt en bijvoorbeeld nut en noodzaak van immigratie niet wil zien.
Nederlanders weten slecht meer met veranderingen om te gaan.
Wat ons ook parten speelt is de mythe van het dichtstbevolkte land ter wereld, dat we bij lange na niet zijn. De ideefixe van ruimtegebrek, die zelfs leidt tot idiote plannen voor landaanwinning in zee.
Er is geen ruimtegebrek, land genoeg, alleen, we gaan er zo slordig mee om, zeggen de schrijvers van Megacities.
Morgenavondavond na 21.00 praat ik in de Avonden met één van hen, Wendy Tan.