Schaduw (2)

Vóór alles was er het handhondje van je oom in de lichtkegel.
De eerste projectiemethode, de eerste manier van afbeelden.
Het eerste zelfportret ook.
Een zelfbeeld dat niets weegt, en nog manipuleerbaar is ook.
Vanmiddag speelde ik in de schaduwtenten van Kade met mijn beeltenis als ooit in de spiegeltent op de kermis.
 

De schaduw, die je bewust maakt van je bestaan, van je uiterlijk.
En je meteen leert dat je los kunt komen van jezelf. 
En dan is het nog maar een stap naar iemand anders worden, of verdwijnen.
Vandaar vanmiddag dat museum vol joelende kinderen, en giechelende volwassenen.