Dit zag ik vanmiddag in het fort Lillo, nabij Antwerpen. Een jongetje probeert iets dat niet kan. Hij wil z’n al geopende kartonnetje limonade – rietje stak er in – tussen de bagagedrager van z’n fiets klemmen, zoals ie ongetwijfeld echte wielrenners had zien doen met hun bidons in de Tour.
Maar… de clip waarin zo’n drinkbus hoort te passen ontbreekt op dit fietsje.
Hij gaf het op en smeet z’n fiets opzij.
Zo’n nieuwe, dure fiets!
Ook vanmiddag in het Museum voor Schone Kunsten van Antwerpen stond ik oog in oog met een ander jongetje.
Het jongetje dat echt alles had. Ik ga er altijd even naar kijken. Waarom? Ik heb verwende, rijke kinderen gekend.
Dit gefantaseerde portret van de zes jaar oude Karel V door Jan van Beers, uit 1879, zegt het allemaal..
Wat een speelgoed, wat een verveling.
Bestaat er een psychologische studie van het verwende kind? Van de verwende mens?
Van de effecten van het moeiteloos kunnen krijgen van alles waar je ook maar even naar taalt?