Olafur Eliasson

Drie actes. Op de vloer van de eerste zaal ligt een plankier, waarop je kunt stampen en zo de projectie van golfjes op de achterwand beinvloeden. Maar hoe kan dat?
Dat zie je in de tweede zaal: een schijnwerper - de zon - die door een spleet schijnt en het oppervlak van een bassin water projecteert.
En dat oppervlak kun je laten bewegen.
't Werkt net als vroeger het golfslagbad in Boekelo: een bewegende schuif die een golf opduwt. Maar hier kun je zelf de schuiven bedienen. En zie, de turbulentie die je maakt wordt levensgroot geprojecteerd.
De apotheose komt in de derde acte. Eliasson laat hier een spons zich vol vocht zuigen, aan een touwtje ophijsen en in het basin vallen.
De gevolgen zijn onafzienbaar.. Een oerknal, waarvan de effecten zich voortzetten tot in de uithoeken van dit heelal. 
Dat moet je nogeens zien. Dus je gaat liggen op het plankier, aan de waterkant en kijkt en kijkt. Wachtend tot de spons zich weer heeft volgezogen en zal vallen. Plons.
Dat is al wat het is..
En weer gooi je een steen in de vijver en ziet de kringen zich verwijden.. Eenwording is het: steen, water, kind. Morgen in de weekendeditie van de Avonden meer.

ps. Een van de jeugdtoeristen die lang bij het magisch wateroppervlak had liggen staren boog zich tenslotte voorover en nam er - plechtig - een slokje uiit.