Thomas Demand

Je ziet niet veel, maar wat je ziet doet je op je kop krabben: een leeggehaald kantoor, er lijkt wel een inval geweest - vul maar in, de Stasi, de SD - met lege vellen A4 rondom over de vloer, een stelling met lege archiefdozen - leeg, er is veel leeg op deze foto's, o jee - een vergadertafel met niemand erachter - waar zijn  de verantwoordelijke bestuurders? En dan opeens een open plek in het bos.. Als dat het schuldige landschap niet is.
En het ergste komt nog, een dode kamerplant in de vensterbank van een kantoor. Dat al deze foto's gemaakt zijn van natuurgetrouw in karton nagebouwde voorstellingen voegt niets toe. Vervreemding, het zal gerust. En daar ben je er nog niet mee, want Demand heeft ook nog de schrijver, Botho Strauss en de filmer Alexander Kluge gevraagd zijn werk van commentaar te voorzien. En die maken het alleen maar erger. Botho Strauss:

'En wat zie je hier? Je kijkt naar je eigen vergeten, ja je kijkt uit op de rivier van je vergeten. Stel je voor, je sterft zonder het te merken, je verdwijnt zonder pijn te voelen, je verdwijnt in het oneindig onverschillige staren...'

Net op tijd werd ik gered door het tegendeel van Demands gewichtigheid, een zaal verder: het bevrijdende spel met licht en water 'Notion motion' van Olafur Eliasson.