De 'War on terror' van Bush heeft averechts gewerkt. Het was geen oorlog en Al Qaida is geen wereldwijde terreurorganisatie. Het effect van terreur staat of valt met onze reacties. Zo staat het in 'Het theater van de angst', de studie van Beatrice de Graaf over de strijd tegen het terrorisme sinds de jaren '70.
Hoe noem je een voorstelling waarin beide partijen - terroristen en hun bestrijders - deels in het geheim en deels juist zeer in het openbaar dingen naar de gunsten van ons, het publiek, en hun eigen achterban?
'Je zou het ook een schimmenspel kunnen noemen,' zegt De Graaf. We zitten boven in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam en zien uit over de mistige, schemerige stad.
Bij ons begon het grofweg met de Rode Jeugd en met de Molukse gijzelingen en treinkapingen van de jaren '70. Van de vier landen die ze onderzocht bleek Nederland in die vroege jaren uitzonderlijk terughoudend. In Duitsland (Roter Armee Fraction), Italië (Rode Brigades) en de VS (Nixon) ging het hard toe.
In totaal sterven hier 16 mensen, waarvan 6 terroristen, de meesten door acties van jonge Molukkers. Nu onvoorstelbaar ingrijpend. En heel veel meer dus dan na 2000.
Toch ontstond er in de jaren '70 geen terrorisme-paniek. Hoe kon dat?
Morgenavond na 21.00 verder, in de Avonden.