De doeken van Mihajlovic brengen het wachten naderbij.Een wachtkamer biedt zekerheid. Er hangen tabellen, met wat geluk kun je vragen of er vandaag nog een trein gaat. Zoniet dan kun je je op een van de banken uitstrekken, je jas over je heen trekken en verzinken.
Langzaam wordt de wachtkamer je vertrouwd, de lichtval, het afgetrapte houtwerk, de geur van boenwas en schoonmaakmiddel.
Wie duldzaam van aard is kan geleidelijk één worden met de wachtruimte. Hem zien als Mihajlovic. Een Serviër, die als veel Midden- en Oost-Europeanen een grote wachtervaring heeft.
Je neemt bezit van een je toegemeten deel eindeloosheid. Zie het als een vorm van luxe.
Het doet me denken aan de Italiaanse parlementsleden van vroeger, die een spoorwegabonnement voor het leven kregen.
Zodat de armeren onder hen op den duur hun huis opzeiden en voortaan leefden in treinen en wachtkamers. Waar ze op een dag werden aangetroffen.