Domenico Gnoli - Jurk met blauwe bloemen (1964)

Realisme

Komende zaterdag wil ik voor de weekendbijlage van de Avonden naar Realisme 10-beurs. 't Is weer in de Passagiersterminal in Amsterdam. Achter het station.'Dat je kunt zien wat het voorstelt' zoals ze vroeger zeiden. Maar de aanduiding 'realisme' zegt niets. De tijd dat Gerard Reve een schilderij wilde waarop een bromfiets op een achterplaatsje natuurgetrouw werd afgebeeld is voorbij.

't Is doorgedrongen dat wat een plaatje boeiend maakt in heel andere dingen kan zitten dan in herkenbaarheid.
Dus ga ik zaterdag onbevangen rondlopen in dat reusachtige circus op zoek naar en kijken of er ergens 'iets gebeurt' en wat dat dan blijkt te zijn.   
Je weet nooit. Zo ontdekte ik vandaag het ultieme tante-schilderij. Gemaakt door een Italiaan. Waar zit hem die tante in? Knijp je ogen toe en zie deze plooien, deze stofuitdrukking, dit zittend universum. Ach, de verjaardagen van toen.
Kus de tante. Ruik de tante.
Eén zo'n schilderij op die beurs en m'n dag is goed. Realisme? Abstractie? Alles in ene moeite.