Peter Roehr (3)

Nadat in 1966 de ongeneeslijke ziekte bij hem was vastgesteld begon hij zichzelf, de kunstenaar, welbewust en met ijzeren consequentie 'uit het stuk te schrijven'.
Eerst vind je in zijn tableaus met zich herhalende elementen nog kleine onregelmatigheden. Die verdwijnen.
Als hij in 1965 films gaat maken uit bestaand materiaal laat hij de montage aan het laboratorium over en mogen vrienden bepalen hoe vaak de scène herhaald moet worden.
Daar is, als laatste inbreng wel een instructie bij. Roehr wilde bij de films voorkomen dat zo'n uitgekozen, schijnbaar nietszeggend, steeds herhaald fragment een eigen leven zou gaan leiden. Als dat gebeurde moest je breken.  
En dat gevaar bestaat, heb ik met eigen ogen kunnen vaststellen. Het brein begint in die weerkerende plaatjes iets te construeren, altijd. Maar voor het iets kan worden houdt de film op.

Roehr roept de tweede hoofdwet van de thermodynamica aan, die zegt dat bij een gelijke verdeling van de energie alle systemen tot stilstand komen. In zijn geval: een understatement voor de dood.
Het eindigt ermee dat hij in 1968 weigert zich nog kunstenaar te noemen en een winkeltje in prullaria begint. Weken na een mislukte zelfmoordpoging sterft hij, 24 jaar oud..