In Mondovi, Piemonte leerde ik hoe je een funiculare, een tandradbaan bergop kunt laten bewegen op waterkracht. De uitvinding werd gedaan op het eind van de 19de eeuw. In Mondovi werkte het ding niet meer en stonden de resten van wagons en stations jarenlang tussen het hoge gras.
Telkens als ik er kwam ging ik kijken. En altijd waren er plannen voor een herrijzenis. Er verscheen een doortimmerd boek dat ik bezit.
Maar het duurde tot 2006 voor een nieuwe tandradbaan ging rijden. En die gaat nu niet op water, maar helaas elektrisch.
Hier in Wiesbaden werd in 1888 de Nerobergbahn geopend, ook aangedreven door water.
En zie hij doet het nog.
Het werkt zo.
Voor elke rit wordt in het wagentje aan het bovenstation 7000 liter water gepompt. Dat gaat in de driehoekige bak onder de wagon en het extra gewicht maakt dat niet alleen de bovenwagon naar beneden zakt, maar ook zijn pendant, de lege benedenwagen naar boven trekt. Dat via de kabels die de twee met elkaar verbinden.
Halverwege passeren ze elkaar en kunnen de passagiers groeten!
Na aankomst op 245 meter hoogte wordt het reservoir onder de nu boven aangekomen lege wagon gevuld met water uit de beneden aangekomen wagon dat daartoe omhoog wordt gepompt.
Zo eenvoudig als wat. Meer energie dan wat voor de waterpomp is niet nodig.
Maar tja, een elektromotor geeft meer snelheid.
Helaas trof ik de Nerobergbahn tijdens z’n winterstop.
ps. Er was vertraging, de vpro-server zweeg even.
Dan maar een Youtube filmpje.