Aan het bezoek dat Wim de Bie en ik eergisteren brachten aan de bunkers bij Kijkduin gaat wederzijds veel vooraf. Om te beginnen komen we allebei uit de Haagse straatjes van de componistenbuurt, bij Meer en Bosch, vijf minuten van Kijkduin. Verder had de vader van Wim een landje met een moestuin, een klein Paradijs niet ver van Kijkduin, terwijl mijn moeder daar - voor de oorlog - zelfs heeft gewoond, aan de Noordwijkselaan, in een nu verdwenen bungalow.Die bungalows waren in de jaren '30 goedkope 'noodwoningen', ver van de stad, het was een heel eind fietsen naar Den Haag, onderlangs de duinen.
Ik schreef Wim kortgeleden over mijn grootvader, die kapitein was bij de Holland Amerika Lijn, maar na een hersenbloeding in Havana invalide - eenzijdig verlamd - thuiskwam, vrijwel zonder pensioen. Ze moesten verhuizen, en op Kijkduin was het toen goedkoop wonen.
De voortijdig afgedankte HAL-kapitein, heeft nog een tijdje, eind jaren '30, geprobeerd geld te verdienen als bewaker bij de fietsenstalling op Kijkduin. Maar, vertelde mijn moeder, 'de jongens hielden hem voor de gek en fietsten weg zonder te betalen'.
Hij was mank, kon ze niet achterna.
En nu, gisteren bracht Wim foto's mee uit zijn Den Haag-West collectie van Kijkduin, kort na de oorlog. Jarenlang afgesloten geweest door het Sperrgebiet.
Een van de bungalows, leeg. En de doorgang naar zee, met het enige - witte - hotel en de houten fietsenstalling, die er nog lang hebben gestaan.