Dit is Héloise Dielinge, een van de mensen die mijn schoonvader tot het laatst toe verzorgden en eraan bijdroegen dat hij thuis kon sterven. Dat gebeurde in september vorig jaar.Héloïse verzorgt liefst mannen. Bejaarde vrouwen zijn lastiger, meer bezig met netheid en het huishouden. Vanavond belde ze. En vertelde van een weduwnaar.Toen zijn vrouw gestorven was kon je hem geen groter plezier doen dan met hem naar de snackbar te gaan en daar samen een zak patat te eten.
Het verhaal deed me denken aan mijn grootvader, de ouderling.
Mijn grootvader, die ook Wim heette, droomde ervan ooit nog eens een glas bier te gaan drinken in het café schuin aan de overkant, in de deftige laan waar hij woonde.
Maar mijn grootmoeder vond dat een ouderling zich niet in een café kon vertonen.
Toen ze eenmaal gestorven was zeiden de mensen 'Wim, zou je nou niet eens...'.
Maar hij antwoordde 'Nee, het zou me niet meer smaken.'