Bijna acht jaar na de ontijdige dood van de schrijver W.G.Sebald (hij stierf in 2001 bij een auto-ongeluk nabij Norwich, 57 jaar oud) is er nog geen biografie. Een tentoonstelling was er wel, dit jaar, in het Duitse Literatur Archiv in Marbach. Nog te zien tot 1 februari: 'Wandernde Schatten - W.G.Sebalds Unterwelt'.
In de kelder van dit gloednieuwe museum ligt nu het materiaal uitgestald dat Sebald indertijd zelf in 68 mappen heeft geordend. Alles wat een rol speelde bij zijn drie 'reisboeken' en zijn enige roman 'Austerlitz': foto's, knipsels, plaatjes, kladjes, gelezen boeken, droogbloemen en -bladeren, vlinders. Je krijgt dus te zien wat Max Sebald wilde dat je - eens - zou zien. Niks persoonlijks. Wat hier ligt gaat uitsluitend over z'n boeken. Natuurlijk is er meer. Ik weet zelfs al meer. Je staat voor een vrij strikte zelfstilering.Welsprekend genoeg. Duidelijk zie je het idee van zijn hoofdpersoon Jacques Austerlitz, die ervan overtuigd is 'dat alle momenten in de tijd naast elkaar bestaan'. Sebald wil het verleden recht doen, heeft hij gezegd. De tentoonstelling volgt zijn ideeën trouw. Kon het anders? De Duitse criticus Rolf Spinnler heeft geopperd dat Sebald met zijn werkwijze vlucht, ja oplost, in een zelf geconstrueerd verleden. 'Een vampier die zich voedt met het bloed van de doden.'Een beetje hysterisch dit, lijkt me. Veel gefotografeerd. Hier een pagina aantekeningen. Vanaf de vijfde alinea is soms iets min of meer leesbaar:Der Schreiber geht immer wieder ins Totenreich zurück. Er ist drüben gewesen… wenn man nicht so schreibt mit welchem Zweck schreibt man dann überhaupt.mich selbst hinter teils pathetischen teils ironischen Künsten von Satzbau & Rhythmik verborgen halten die Langsamkeit des ErzählensGenauigkeit der Einzelheit