Vanmiddag in de Kunsthal schoten ze me weer te binnen, de lullen van het Vaticaan.Ik weet zeker dat ik ze me niet verbeeld heb. Op televisie werd een filmpje getoond van laden vol lullen, afkomstig uit de verzameling kunstschatten van het Vaticaan. Elk met een kartonnen labeltje aan een touwtje erom, met de herkomst. Er werd uitgelegd en getoond dat ze in de 19de eeuw (dacht ik, of eerder al? wie helpt?) vervangen waren door vijgenbladeren.
En nu, bij de vrij suffe tentoonstelling 'Glorie van Rome' in Rotterdam bleef ik maar kijken naar de afgeslagen neuzen van Romeinse keizers. En dwaalde in gedachten naar de Franse revolutie, die toch wel de grootste beeldenstorm van de geschiedenis was. Keizer, heilige, het moet altijd weer zo zijn gaan: het beeld met vereende krachten van z'n sokkel rammen, de kop eraf, en dan, als finishing touch, ligt in één klap de neus van de keizer of heilige in het gras. En daarmee het oude bewind. De geschiedenis wordt geschreven in neuzen.