Bermmonumentje

Deze week sprak ik Peter Jan Margry van het P.J.Meertens Instituut. Oa. over zijn dikke boek '101 bedevaartplaatsen in Nederland'. Daarin worden klassieke katholieke plaatsen beschreven. Maar we kregen het ook over eigentijdse vormen van ritueel en rouwverwerking, buiten de kerk om. Stille tochten en bermmonumentjes. Hij is er een groot kenner van. Daarover later meer.

Ik ontdekte dat er sinds 2004 een officiƫle regeling bestaat. Minister Peijs (Verkeer en Waterstaat) bepaalde toen dat het plaatsen van zo'n gedenkteken is toegestaan 'als het geen gevaar oplevert doordat het te dicht bij de weg staat of erg opvallend is, waardoor weggebruikers afgeleid zouden kunnen raken'. Het onderhoud van het gedenkteken komt voor rekening van de oprichters.Toch verbaasd wat er vandaag de dag al niet mag. Bermmonumentjes zijn ieders goed recht. Lees bijgaand verslag. Zal ik straks ook begraven kunnen worden in mijn eigen tuin - als ik een tuin had? Ik herinner me levendig het verhaal dat de zoon van een oude timmerman me in 1970 vertelde. Zijn vader had zijn eigen kist had gemaakt. Erg mooi. Prachtig afgewerkt. Mahonie. 'Maar het mocht niet.'