Wim de Bie mailt: 'Het mooie werk wordt voortgezet. Onze opvolging is geregeld.' En stuurt een klassiek Haags krantenbericht over wat tegenwoordig heet 'Bunkersluipen'. Hoewel een van zijn vrienden twee rugwervels brak toen hij een 'stortblok' van 700kg op zijn rug kreeg gaat de Hagenaar Jeffrey Pronk gewoon door met het openen van bunkers. Het gebeurde bij de bunker Mammut Gerät Erica in Kijkduin.Dat is de bunker - hoogste punt in de omtrek - waarboven tijdens WOII een enorme radarinstallatie stond, bij het eind van de Savornin Lohmanlaan.
Bekende plek. Mijn eigen bunkerverkenningen (net als die van Wim de Bie jaren ’50) waren vooral in de 'Zwarte K' en 'Rode F', zo genoemd naar de letters en de kleuren op de muren. Zonder gevaar was het niet. Om de 'kapel' (een hogere betonnen ruimte met en spitse boog) te bereiken moest je door 'de grote drup', een doorgang die je kruipend moest oversteken, waar altijd water omlaag sijpelde, vermoedelijk uit de duinpan erboven. De kapel was versierd met 'jongenskunst' in houtskooltekeningen (houtskool van onze fakkels), seksuele oermotieven die je weinig meer ziet. De toegangen waren mangaten met ijzeren sporten eronder. Ze werden voortdurend dichtgemetseld door de duinwachters. Het was zaak er 's avonds alweer bij te zijn, als de cement nog nat was, en ze dan weer open te maken. Pech als je bovenkwam en er stond een man met een hond naast het gat. Ik heb wel eens erg lang moeten wachten. Maar zo'n man gaat ook een keer weer naar huis. Het verhaal ging dat je ondergronds van Den Helder naar de Spaanse grens kon komen.