Graankorrel en molensteen

We zijn in Sète, een havenplaats in Zuid-Frankrijk waar vooral schepen liggen te roesten. Slimane, een melancholieke zestiger van Algerijnse komaf - zoals een groot deel van de bevolking daar - heeft zijn gezin in de steek gelaten en woont boven het café van zijn vriendin. Dan wordt hij werkloos. Volgt een wanhoopspoging. Samen met Rym, de dochter van zijn vriendin slaagt hij erin een oud schip om te bouwen tot wat een 'couscous met vis'-restaurant moet worden. Ze krijgen hun familie mee in het project. Slimane en Rym, allebei net iets te intelligent voor hun omstandigheden. Je kunt lang praten over allochtonen, immigratie en cultuurverschillen. In de film doen de blauwogige en zeer Franse politici en ambtenaren die Sète regeren dat ook. Ze staan één enkele avond openstelling toe. En heel even gelooft de Algerijnse gemeenschap dat het kan. Iedereen slooft zich uit, kookt, musiceert, buikdanst of zijn leven er van af hangt.Ik verklap niks, maar wat dan gebeurt is onverdraaglijk erg. Als je zo iemand bent als Slimane kun je beter geen goed idee krijgen. Je kunt wel meer beter niet.