Geremdheid, verlegenheid, schroom, angstvalligheid. Woorden die bij het zien van de Israëlische film The Band's Visit weer waarheid en werkelijheid worden. Niet alleen moet het Egyptische politieorkestje zich bij z'n bezoek aan Israël in moeizaam, formeel Engels uitdrukken. Ze verdwalen ook nog hopeloos.
Je verdwaalt. Vraag je iemand iets? Hoe reageer je als iemand je hulp aanbiedt.Alles wordt moeilijk en moeizaam en zo blijft het. Waarom lucht het zo op mensen te zien die aarzelen in de omgang met vreemden? Hun reserves behouden. De spanning van afstand tussen mensen. Voelbaar, tastbaar. En denk niet dat die binnen een avond kan verdwijnen of zelfs maar slijten. Eran Kolirin maakte schroom tot inzet van zijn debuut. Zijn er grenzen aan de schroom? Sleutelscène is voor mij die waarin de knappe jongen, de violist en trompettist van het orkestje een doodverlegen Israëlische jongen - in een pantomime voor drie - souffleert hoe je een meisje benadert. Het lukt. Nooit zoiets gezien .