Lang schreef ik niet over de zieke plant. De plant die al meer dan 25 jaar aan het raam stond, naast mijn stoel. Vorig jaar tegen de Kerst begon ze - het is een vrouwtje - blad te verliezen. Haar bladeren werden kleverig, ze kreeg luis. Niets hielp, noch het geneesmiddel waarmee ik haar bladeren stuk voor stuk inwreef, noch de spray waarmee ik ze bespoot. De verantwoordelijkheid drukte.
Moeilijk te zeggen hoezeer ik me verbonden voel met deze plant. Nog moeilijker waarom of hoe. Laat het lotsverbondenheid zijn.Ik heb haar toen verhuisd naar een zonniger plek. Ze leefde nog, ik verloor haar niet uit het oog. En eind vorig jaar heb ik haar verpot, en in nieuwe aarde gezet.Nu krijgt ze ook plantenvoedsel van Pokon, hoewel dat in dit jaargetijde wordt afgeraden. Stikstof, sporen. Zou dat het doen? Ze zwijgt. Maar waarachtig, er ontstaan eindelijk, heel voorzichtig weer wat jonge loten. Als de opluchting komt, met gods hulp, zal hij onuitsprekelijk zijn