Kannen en kruiken

In het Palazzo Te in Mantova maakte ik - stiekem - foto's van de ongeëvenaarde plafondschilderingen van Giulio Romano.Hoe vaker ik er naar kijk - de meeste zijn scènes uit de Metamorfosen van Ovidius - hoe meer mijn blik blijft hangen aan de talloze vrouwen die - vanuit het zwerk - amforen, kruiken en kannen leeggieten over mij, toeschouwer beneden. Ik ben er op gaan letten. Je ziet het motief vrij vaak in de renaissance.De Danaïden, veroordeeld tot het vullen van bodemloze kruiken? Nee. Is het dan wijn? Nee, het moet wel water zijn. Ik associeer me suf, ik blader en klik. De vrouw als kruik, zou dat het zijn? Heel de man bedelven onder gegenseitige vloedgolf? Een vrouwenwens, die omkering? Ze zitten nu ook op m'n bureaublad, de vrouwen, elke dag krijg ik liters over me heen. Ik geef het op.In dit soort gevallen, leerde ik van Ileen Montijn, kun je terecht bij de Navorser. Jaap Engelsman, vertaler, taalvorser, studeerkamergeleerde, is ermee begonnen, nu is het een hele mailgroep van geleerden.Deze vraag gaat naar de Navorser. Heren, hoe zit dit?