Zo ziet het er uit. Als de maan een gezicht heeft dan lijdt onze planeet. Hoezeer Edward Burtynsky zich ook van moraliseren zegt te willen onthouden, hij drijft je ertoe. Het is onmogelijk de film over hem en zijn foto's te zien zonder te denken 'dit kan niet zo, er moet iets gebeuren'.En tegelijk te weten dat dit vrijwel onmogelijk is.
Gisteren de documentaire 'Manufactured landscapes' gezien en vanmiddag in Helmond de gelijknamige fototentoonstelling. Over de lijdende planeet. De schoonheid van de aangerichte verwoestingen helpt daar vreemd genoeg bij. Wat mooi is kan niet deugen. Verder komt Burtynsky ook niet. Het vertoonde is een ongeregeld allerlei, geregistreerd over vele continenten. Wie je mist is de grote boosdoener, de mens. Soms doemt er heel even eentje op, zoals het enige meisje dat alleen aan en tafeltje zit in de kantine van de grootste fabriek van de wereld (in China).