Cronica de una fuga
donderdag 02 augustus 2007 - 23:37
Wat maakt deze Argentijnse film zo bijzonder? Ik denk: wat er allemaal niet in gebeurt. Het blijkt mogelijk te zijn na dertig jaar een ogenschijnlijk onpolitieke film te maken over het Argentijnse generaalsbewind van de jaren '70. Een film over hoe doorsnee jonge mannen reageren op gewelddadig ingrijpen in hun leven, niet over de schuldvraag.
De vier opgepakte figuren in dit naar waarheid genoteerde verhaal reageren allemaal verschillend op hun arrestatie, marteling en ondervraging. Regisseur Israel Adrian Caetano laat zien hoe het systeem van de angst werkt. De terreur gaat klassiek in z'n werk. De ondervragers willen namen. Iedere jongeman kent immers wel de naam van iemand die iets met 'links' te maken heeft? En die namen krijgen ze.Zo ontmoet je in de afgelegen villa waar de verdachten gevangen zitten vanzelf ook degeen die je aangaf. De één geeft namen, een ander zoekt het bij God, een derde wordt hysterisch en verliest de hoop. Een vierde verzint een ontsnappingsplan (wat tenslotte nog lukt ook). En, opmerkelijk, bijna allemaal ontwikkelen ze een hekel aan de 'linksen' die ze in deze ellende gebracht hebben. Ze 'deden immers niet aan politiek'.Vooral dat laatste is pijnlijk. Zo heeft generaal Videla toch nog het laatste woord. Toch een politieke film.
RSS