Televisie in het voorgeborchte van de luchthavens. Er zijn twee series, Airport en Airline. Regelmatig op de pulpnetten. Het draait om de in zichzelf opgeslotenen. Zij die een geheel eigen wereld met zich mee dragen. Niet te beschreeuwen. Airport kwam sinds 1996 van de BBC. Grondpersoneel, douane, immigratiediensten iedereen die daar werkt komt erin voor. En een handvol passagiers.
Airline komt sinds 1998 (veel Easyjet, veel Liverpool) van ITV en heeft ook een Amerikaanse versie, zondag om 0.35 weer op Net 5. En dan blijkt dat de mensheid steeds weer in twee delen uiteen valt: bedienend personeel en klanten. Of beter verwende kinderen en hun ouders. Zie de medemens. Niet voor rede vatbaar. Altijd willen ze de chef spreken. Vaak zijn ze dronken. Dronken mensen ontkennen dat ze dit zijn. Ze reizen al jaren met Southwest of Easyjet, maar dit? 'Die vrouw heeft een hekel aan me'. Ze moeten morgen in Dallas zijn want hun moeder is jarig en dat is de liefste vrouw van de wereld. Ademloos staar ik naar de geuniformeerden (niet voor niks, uniform definieert functie, schept afstand) die dit soort gedrag elke dag weer in banen leiden en altijd redelijk blijven. De klant is koning. Maar wat voor een koningen en koninginnen zijn dit? En wat werkt? Klantvriendelijkheid als beton.