Bordewijk (2)

 Hij ging er nog vaak kijken. De 'architectuurroman' Bloesemtak speelt er. Bordewijk kende de Nederlandse steden grondig. Een topomaan, net als ik. Hij bezat veel kaarten en plattegronden (de atlas van Loman uit 1876), wist details van afwijkende huisnummering (zie de Parelduiker 2 uit 2005). Veel zondagen besteedde hij aan 'geveltjes kijken'. In 1984 bracht ik een lange avond door met zijn dochter Nick (Nina) Funke-Bordewijk in Wassenaar, een interview ter gelegenheid van een jubileumuitgave van Bint.Ze vertelde over 'váder' (nooit zoveel sherry gedronken, en toen nog met de auto terug naar Amsterdam) die daar zat te schrijven in de huiskamer, temidden van vrouw en kinderen, schrift op de knieën. En legde uit dat de regel binnen de familie was dat literatuur en leven strikt gescheiden bleven. Haar broer Robert is gestorven (in 2003) zonder ooit in het openbaar en woord over zijn vader te hebben gezegd. Maar zij?

 Wat ik al niet te horen kreeg. Vader was tandengek, hij wist van elke bezoeker na diens vertrek precies de toestand van diens gebit. En vader was geestig, heel geestig. Veel van die grapjes heb ik weggemonteerd, te hemeltergend flauw. Bordewijk was bij alles ook een 'kwiebus' (J.A.Dautzenberg). Van haar kreeg ik ook het filmscenario voor Bint (1949) waarin vader de malle namen had genormaliseerd. Hij vond ze niet leuk meer. Klotterbooke en Van der Kabargenbok werden Willemse en Van Halen. In Den Haag nog even het eerste huis daar bekeken (Van Swietenstraat 88, boven, bij het Koningsplein) en het laatste (Jacob de Graeflaan 8, bij het Gemeentemuseum).