Het had een benauwende ervaring kunnen zijn maar vreemd genoeg tilde 'Das Leben der Anderen' me op. Door zijn helderheid. Ik denk dat loutering het woord is. De film gaat - met zoveel woorden - over het verschijnsel 'de goede mens'. Hij die goed doet zonder er iets voor terug te verwachten.
Wat anders bezielt Stasi-kapitein Wiesler die besluit zijn eigen dienst te verraden en een verdachte te beschermen? Hij moet het bekopen met levenslang 'enveloppen openstomen in een kelder'? Kan hij weten dat vier jaar later de Muur zal vallen. De wereld waarin anderen tot in détail bepalen wie je kunt zijn lijkt gemaakt voor de eeuwigheid. Veel zelfmoorden, maar oneindig meer collaboratie. De Stasiman, gespeeld door Ulrich Mühe, neemt waar. Een film lang knippert hij niet één keer met z'n ogen. Van waarnemer ziet de toeschouwer hem geleidelijk deelnemer worden. Er zijn grenzen aan het menselijk aanpassingsvermogen. Je ziet ze genaderd, bereikt en overschreden worden. Je gaat naar huis met de vraag 'wat had ík gedaan?' Terwijl de film je toch geleerd heeft je dat je dat niet kunt weten. Pas als het moment van kiezen is aangebroken blijkt wie je bent.