Vandaag bij Willem Brakman (84) in Boekelo. Hij had 'een rotjaar' met een valpartij en ziekenhuisopname. Niettemin nadert hij onverstoorbaar - volgens plan - het eind van zijn schrijfwerk. Op 4 november verschijnt zijn 38ste (als ik goed tel) en voorlaatste roman 'Naar de zee, om het strand te zien', een zelfs voor Brakman ongewoon poëtisch boek, op de grens van poëzie en proza. Puur vorm.
Maandag is in de Avonden te horen hoe letterlijk je de titel moet nemen. Op het strand gebeurt het namelijk. Wat? Alles. Dat begint al met het omslag, als gewoonlijk een schilderij van hemzelf. Hij blijft schilderen. De boekensite wil kladjes van schrijvers gaan afdrukken. Mooi idee. Hier een kladje dat Brakman maakte voor het gesprek. Dit is een doktershandschrift. Ik ontcijfer oa.'Vervullingen. Dat wat wordt opgreroepen, maar al schrijvend ontstaat. Het vertoont dat waarvoor ik geen naam weet te vinden... In een ruimte vol barokke mensen.'Die ruimte, weet ik nu, is het strand. Waar het lichamelijke is. Vergeet de zee, het gaat om het strand.En wat dat hobbelpaard aangaat, daarover woensdag 1 november meer.