Bill Fontana

Sensoren op de Millenium Bridge in London registreren alle geluiden, zoals wind verkeer voetgangers enz.En, mirakel, als ik ontdekt heb hoe het daar werkt verdwijn ik. Ik ben weg. Fontana legt een palet van natuurlijke geluiden neer en stelt je in staat die zelf te schikken, naar je toe te trekken, van je af te schuiven, zo dat er om je hoofd, in je hoofd, in stereo, een bewegend, knarsend, puffend, zuchtend geluidslandschap ontstaat, dat zich voegt naar je handbewegingen, en van daar naar wat beweegt in je hersenpan. Je ligt in een warm, vibrerend geluidsbad. En je kunt het water om je heen laten klotsen of spetteren. Ongehoorde sensatie. Doet denken aan een meersporenmix in een muziekstudio. In één klap weet ik wat ik tegen andere muziek en geluid heb: ik kan er niet met m'n vingers aan komen, ik kan het niet beinvloeden. En nu opeens wel.Er rest één probleem, Jörgen Hofmeester en Arnon Grunberg wachten in de huiskamer op me. Het is dringend. Excuus meneer Fontana.