Koorts brengt je terug naar koorts lang geleden. Eens werd mijn verhitte hoofd getroost door wonderlijke animatiefilmpjes op de BBC. De karakters erin waren stoomlocomotieven met oogjes, die konden bewegen en zo verontrust, oplettend of enthousiast konden kijken. Ze droegen namen als Thomas, Henry en Edward en beleefden minimale avonturen. Een koe op de rails was voldoende voor grote bezorgdheid onder de locomotieven. Ik weet nu dat het de Engelse dominee Wilbert Awdry geweest is die deze verhalen in 1945 verzon voor zijn zieke zoontje Christopher.
"Why is this engine sad, Daddy?", asked Christopher, pointing at an unhappy faced locomotive. "Because he's old and tired and he hasn't been out in a long time.", replied his father. "What's his name, Daddy?" "Edward" was the first name that came into the Rev. Awdry's mind. This was the genesis of "Edward's Day Out", the first in almost a hundred simple moral tales about the exploits and adventures of a group of railway engines given human personalities. Nu weet ik wat me overkwam. Ik heb een jongetje gekend dat een locomotief was. De godganse woensdagmiddag liep hij te puffen. Als je wat vroeg gaf hij geen antwoord, hij floot.Tegenwoordig had hij in therapie gemoeten voor het syndroom van Asperger. Toen ging het makkelijker. Als zijn moeder hem aan tafel wilde hebben voor het eten moest hij naar de remise. Dat vergde veel achteruit rangeren, maar tenslotte werd er gebunkerd. 'It's great to be an engine' schreef de dominee. Een diepe waarheid.De onsterfelijke tekeningen zijn van C.Reginald Dalby. Ook de filmpjes zijn zuiver in hun ernst en traagheid. Zo speelt een kind, sissend tussen zijn tanden.Op Youtube is een aantal filmpjes te zien, waaruit hier twee. Geesten op het spoor en een wedstrijd tussen een trein en en bus. Bijna te spannend.