Eigenliefde

 De vraag is of en hoe de wereld en de mensen veranderd zijn sinds Francois de la Rochefoucauld (1613-1680) zijn Maximen, aforismen over deugd en moraal, noteerde. En daar is de zelfcultus, die in de nieuwe en oude media bloeit. Sinds de dood van God rest ons niets dan het zelf. En dus regent het successen, zelffelicitaties en liefdadigheid op de sociale media.

 'Eigenbelang spreekt alle talen, 'zou Rochefoucauld zeggen, 'en speelt allerlei rollen, zelfs die van onbaatzuchtigheid'.

 Is de mens meer van zichzelf gaan houden? Je zult je toch een beetje eigenliefde moeten toestaan anders is leven niet mogelijk. Maar over zelfmoord heeft Pruis het - anders dan in haar prachtige boek over Patricia de Martelaere - niet.

 Zij zegt 'soms heb ik het idee dat ik van ver kom.' Voelt zich steeds vaker als een 18de-eeuwer die de hele Verlichting over zich heen krijgt maar die het toch niet lukt te accepteren dat God niet bestaat. Zou door verdwijnen van God de eigenliefde zijn aangezwollen tot de groteske vormen van nu?

 Ze moet zich steeds weer over weerzin heen zetten als ze de wereld van nu betreedt. Alsof die bewoond wordt door aliens. Maar ze weet dat ze daar niet alleen in staat. Neem mij. Als ik de wijsgeren lees met hun adviezen hoe te leven en me afvraag hoe maakbaar ik zelf ben kom ik niet verder dan intuïtie en improvisatie. Wat denken is weet ik nog steeds niet, soms blijk ik kennelijk iets gedacht te hebben. En 'de mens', ach jee, die. Maar wie? Zij? Ik?