Davor Vrankic

 Home variations heten ze vaak. Wat je ziet zijn menselijke figuren die bijna geheel opgaan in huiselijke materie. Alsof de meubelen, kleren, stoffen, dekens, zich van de bewoners hebben meestergemaakt. Ze bestaan niet uit vlees en bloed maar uit knopen, stukjes gestikte deken, siera­den, schoenen, de bloe­men uit vazen. Ook buiten dringt binnen, de tuin, geree­dsc­hap, vogels, ratten.

 Het principe van de lappenpop of -dier tot in het oneindige doorgedacht en - getekend. Hij is goed in texturen.

 Een enkele hand of voet steekt er nog tussendoor, schimmig, of een oog dat je verbijsterd aankijkt.

 Herkenbaar zijn hierin nog net een weerkerende man en een vrouw, die soms een varken in haar armen houdt als was het een kind.

 De finale omkering. Niet wij zijn de baas in huis en tuin, huis en tuin dringen ons binnen, worden ons.

 Wij worden onze leefomgeving. de vrouw wordt haar linnenkast, haar stoelbekleding, de man zijn stapel brandhout met bijl.

 Natuurlijk is dat in het dagelijks leven al zo, maar Vrankic neem het letterlijk en laat het in zijn potloodtekeningen gedet­ailleerd zien. Voorkeuren heeft hij ook. Veel knopen.