Ruigoord is de enige met Doel vergelijkbare enclave die ik ken. Enclaves van koppigheid, zoals de huisjes waar het Amsterdamse Victoriahotel omheen gebouwd werd, waar Thomas Rosenboom over schreef in Publieke Werken. Dezer dagen verfilmd.
Doel bij Antwerpen, aan de Schelde is ook een film, nu al. Elke keer als ik er kom zijn er weer huizen tot kraakmonumenten geworden. Wat nog staat achter de hoge nieuwe dijken, achter de kranen en de kerncentrales, is imposant: een paar herenhuizen met verroeste hekken, het mooie Hooghuis uit de Renaissance, ooit van familie van Rubens, de kerk, het kerkhof, het haventje. Doel stamt uit de dertiende eeuw.
Er kwamen de perikelen met de kerncentrales. Dat gaf hoop. En het plan voor het Saeftinghedok, waarvoor Doel zou moeten wijken is dezer dagen opnieuw afgekeurd door de Raad van State. Het is 'onwettig'. Daarmee krijgen de activisten van Doel 2020 voorlopig gelijk. Maar wat staat er nog van Doel? Er wonen nu nog maar 28 mensen.
Niettemin. elke zondagmiddag na tweeën is er onverdroten een vrolijke en strijdbare bijeenkomst. En op 9 augustus volgen weer de jaarlijkse Doelse feesten. Ga langs! Het ligt tegenover Lillo, de enclave die het redde tussen de dokken aan de overkant. En zie nu eens wat een oase van garnaalcroquetjes.
Maar Antwerpen is Amsterdam niet, kent geen cultuur van opstandige burgers die men tenslotte maar hun zin geeft om van het gedonder af te zijn. Het Antwerps havenbedrijf, en vooral die ene rederij zijn machtig. En sinds Bart de Wever de stad bestuurt…