José op ten Berg

Ook sneeuw is bevroren water, de kleur die het dan aanneemt slaat me jaarlijks met stomheid. Ik moet gaan kijken, me met eigen ogen overtuigen. De gedempte geluiden horen, de knisperstappen. En vooral het hallucinerende effect meemaken van sneeuwvlakten.
Je bent heel het jaar geconditioneerd op het zien van een halfdonker landschap tegen een wat lichtere lucht. En opeens, op een ochtend kom je buiten en is het omgekeerd. In de woestijn zie je het ook: helle zandvlakten tegen een donkerblauwe hemel. Het doet je duizelen. 't Is als het zien van een vrouw met heel heldere ogen.
Zo kom je in de kunst.

Zaterdag opent in Den Bosch de tentoonstelling van José op den Berg 'Dichter bij het ijs' in het Grafisch atelier. Ze schilderde sneeuw en ijs op Antarctica. Ja, hallucinant.
Morgen in de Avonden meer.