Vorige week nog was ik weer in Doel aan de Schelde op een gewone zondag. Wat je ziet is een letterlijk uitgestorven dorp. Het kerkhof is intact, de huizen zijn allemaal meer of minder kapot of al verdwenen. De sloop vordert gestaag.
Wat je treft is vooral het aanzicht van Belgische villaatjes van nog maar twintig jaar oud, verlaten en tot bouwval geworden. De kerk staat er nog, en Denise Aerts houdt nog atelier in het Hooghuis, eens in bezit van de familie Rubens.
Het stinkt er. Je ziet een doodenkele kraker of rugzaktoerist, een paar dagjesmensen. Verder geen levende ziel.
Maar op Internet leeft Doel.
Daar bestaat een stad, waar pas nog een feest werd gegeven dat tegen de 20.000 bezoekers trok. Waar klassieke concerten worden gegeven in de kerk, waar pamfletten verschijnen tegen de zinloze havenwerken. Wat een drukte! Ik kom hier al jaren en het wordt eerder meer dan minder.
Stel je voor dat dit doorgaat na de sloop van de laatste ruïne? Doel zou een Virtuele Stad kunnen worden. Op Internet zou je Doel huis na huis kunnen restaureren en virtuele bewoners inschrijven.
Nu schieten me de Dode Zielen van Gogol te binnen.
We registreren voortaan onze doden in de burgerlijke stand van Doel.