Schuin achter het huis waar ik woon ligt een basisschool. Dat went niet. Een schoolplein is er om je stemvermogen te testen. Te kijken hoe hard je kunt.
Dat is een grondrecht. De tijd van 'sssst' ligt lang achter ons. In de dagelijkse collectieve schreeuwbeurten valt alleen een pauze bij vakanties.
Maar de afgelopen weken werd het kindergeluid vervangen door cirkelzagen en andere apparatuur. Een hoogwerker bracht palen die de grond in gingen. Er werd gegraven, gebouwd en langzaam verrees wat. Onder leiding van een grijze dame - kennelijk de bedenkster - en twee assistenten bouwden een stuk of zes werklieden iets tussen een ondergrondse hut, een boomhut en een installatie. Beplant en wel.
't Is klaar, maandag komen de kinderen.
Ik betwijfel of ze het verlies van een groot stuk speelplein - lekker rennen - zullen pikken. De planten zijn 't eerst weg, en ik voorspel dat de jongens snel zullen uitvissen waar in dit bouwsel iets los te wrikken valt.
Een paar weken voor iemand zich eraan openhaalt. Dan komen de roodwitte linten. En weldra weer de werklieden.