19de eeuw: per tandradbaantje hemelwaarts.. langs de kozijnen..
uitzien is geloven..
interieur van de Basiliek: meer en meer..

Fourvière

In Lyon ze je meteen waar je heen moet. Hoog boven de oude stad ligt een merkwaardig uitziende kerk. Gebouwd op op de Fourvière, de hoge rivieroever aan de overkant van de Saône. Een tandradbaantje brengt je erheen. Het doorkruist eerst een woonbuurt. Net als in Genua kijk je bij de mensen op tafel.

De kerk overziet de stad, zoals de Sacré Coeur het in Parijs doet, of  de Russische kerk in Wiesbaden of de – hoe het ie ook weer – in Luik.
Die kerken hebben gemeen dat ze in de negentiende eeuw gebouwd zijn, in een stijl die je vriendelijk ‘eclectisch’ zou kunnen noemen. Een allegaartje. Neo-Byzantijns, Neo-Romaans hoe moet je het zeggen. Het riekt naar de verzengende geloofsdrift die óók een kenmerk van die eeuw is. Vooral in deze streek. In Piemonte zie je de talloze Sacromontes, de heiligdommen, bezoek dat van Vicoforte eens. Lyon is niet ver.

Het verhaal van deze basiliek van de Notre Dame is te mooi, zoals de kerk zelf al te mooi is. Nooit was Lyon zo bang als na de nederlaag tegen de Duitsers in 1870. De bisschop van de stad zwoer dat hij – als Lyon door de vijand gespaard zou worden in dank een kerk zou bouwen voor de H.Maagd.
Zo geschiedde. Vromer, overdadiger  kan het niet . Een orgie van voorstellingen, decoratie, mozaïeken, smeedijzer, marmer, alles hoogsymbolisch. En, het gaat er bij de bezoekers in als koek. Van groepen schoolkinderentot toeristen uit alle werelddelen: tevreden gezichten. Zo moet het dus: kerken bouwen in deze tijd.