Bureaubladen waaien binnen. Ik probeer logica of regelmaat te ontdekken. Het hoogstpersonlijke is er vaak, de verte ook. Het scherm als raam.
Willem van Dulmen schrijft: 'Een betonnen (jawel) bankje voor de muur van een begraafplaats ergens in Frankrijk, weet niet meer waar. Ik kan op dat bankje gaan zitten en voel dan de lome warmte en proef het stof. Met achter mij dan de eeuwigheid. De iconen staan links.'En Eliane Duvekot: 'De kamer van mijn dochter (het meisje op de foto is niet mijn dochter, ze is een buurmeisje).