The Lost (2)

 Dolend, soms struikelend door het decor van de enorme hal deed je - zoals Kees 't Hart zei - meteen mee. Je werd acteur. Dat de film behalve op een groot scherm ook nog in weerkerende stukjes op zes kleinere wordt vertoond, helpt. Je kijkt steeds met halve ogen naar meer dan één scherm. The Lost wordt zo een verhaal dat in stukjes en beetjes tot je doordringt.  

 Zijn we in Berlijn, in de jaren '30? Je denkt bij vlagen van wel, tot de lichamen van de actrices teveel sportschool verraden en geschoren schaamhaar illusies doorbreekt. Net als de stomme film-tussenteksten strijden met Duitstalige dialogen in geluid. Als dan een groot levend orkest er een filmscore bij speelt ben je in de jaren '40. Niet dat die stijlbreuken en -overgangen storen. Integendeel The Lost heeft een heel eigen, ironische maar dwingende logica.

 Daarin hoort ook een onwaarschijnlijke ontstaansgeschiedenis van found footage uit de jaren '30 gebaseerd op het Berlijnse werk van Christopher Isherwood, teruggevonden in Siberië, en dezer jaren aangevuld en voltooid. En dat is maar één verhaal in een reeks zwartwitte Droste-verpleegsters. Is dit een film?

 Het resultaat is dat je je afvraagt of die regisseur Reynold Reynolds wel bestaat.