Jesper Just

 De Berlijnse was een van de vreemdste. Die ging ook dwars door huizen heen, net als de muren die Jesper Just op het Haagse Voorhout in het Huis Huguetan bouwde.

 Gemaakt van rechthoekige bouwblokken die de weg zijn kwijtgeraakt. En nu muurtjes vormen die schijnbaar lukraak de 18de-eeuwse vertrekken van dit stadpaleis doorkruisen.

 Muren zijn bij Jesper Just geen strikte scheidingen als de Israëlische muur of de Mexicaanse van Donald Trump.

 Er draaien filmloops daarbinnen. Langs de droom van Trump wentelt zich de danseres Kim Gordon. In tutu, terwijl ze met een stok tegen de spijlen van dit nieuwe ijzeren gordijn tikt, zodat het muziek maakt.

Muren zijn bij Just een eigen leven gaan leiden. Zoals die van het One World Trade Center in New York dat op de plaats van Twin Towers kwam. In zon glanzend staal, marmer en glas. En een klein meisje dat er almaar omheen loopt en zeer hoorbaar probeert er met een steentje in te krassen. maar het gebou­w geeft geen krimp.

 Mens tegen muur. Volgens de ideeën van de Finse architect Pallasmaa zou een gebouw niet louter visueel moeten zijn, maar moeten spelen met alle zintuigen. Vandaar de nadrukkelijke geluiden in de verder stille filmpjes van Just.

Het mooiste van de voorstelling is de manier waarop zijn betonnen bouwsels het 18e-eeuwse bouwwerk penetreren.

Het blijkt dat ze er allebei baat bij hebben, alsof het Huis Huguetan als een dame uit de pruikentijd het wel aangenaam vindt te grazen te worden genomen door een stel bouwvakkers van nu, met een kunstenaar als voorman.